این داعش چند سال است دارد سر مردم عراق و سوریه را می برد. تمام دمکراسی غرب چشم خود را بر روی جنایات هولناک آن ها بسته بودند. به این امید که سوریه و عراق را مثل  لیبی کت بسته تحویل دهند. ترکیه و عربستان و تمام شیخ نشین های ریز و درشت خوراک مالی و تبلیغاتی و نظامی این جانوران را تهیه می کردند. تازه ترکش های این انفجار جهالت و جنایت دارد به این سو هم پرت می شود. حالا همه شده اند قهرمان اول فیلم و می خواهند نسل داعش را بردارند و لابد خودشان جایگزین شوند که تقسیم خاورمیانه و منابع طبیعی اش را کامل کنند. در این میان هیچ سخنی هم درباره ایران که چند سال است آنجا دارد کشته می دهد در میان نیست. چون هدف داعش نیست ، هدف فلاکت بزرگتریست که چند سل دیگر علائم ظهورش را می بینیم. پاره پاره کردن خاورمیانه و کنترل منابع زیرزمینی.در این میان هر که هم کشته شود به سود سرمایه است.

مافیا

با رد صلاحیت رفسنجانی - که پیش تر از بلندگوی کیهان دستورش صادر شده بود- مافیای زر و زور کار خودش را با دیگر باند های مافیایی یکسره کرد تا ولایت مطلقه در معاملات پیشارو حرف اول و آخر را بزند.

انتصابات

انتصاباتی که نتواند هاشمی رفسنجانی و مشایی را تحمل کند به درد لای جرز دیوار می خورد.انتصابات فرمایشی مقوله ای است که تنها در کشور ما می تواند رخ دهد.

باز هم انتخابات

باز هم درب دکان انتخابات باز شد و تنورش را همان چهره های تکراری دارند داغ می کنند. ملت گویا بدبختی هایشان را فراموش کرده اند. من به این نتیجه رسیده ام که گفتن این حرف ها کوبیدن میخ در سنگ است. تا فرهنگ ما به گونه ریشه ای دگرگون نشود روزگار بر همین دایره نکبت خواهد چرخید. اگر کنش گران سیاسی دست از حزب و دسته بازی بر می داشتند و به کارهای فرهنگی و گسترش ایده های جهان مدرن می پرداختند امروز در این جایگاه نبودیم. این انتخابات هم مثل نمایش های تا کنونی پایان می یابد و پس از افتادن پرده ها همان داستان فقر و فلاکت اقتصادی، سیاسی و فرهنگی ادامه پیدا خواهد کرد.

بیدار شویم و از تجربه های تلخ تا کنونی امان درس بگیریم. ایران به یک دگرگونی ژرف فرهنگی نیاز دارد. تا همین جا ده ها سال زمان می خواهد که این ماتم کده را از زیر بار خرافات و جهل بیرون آوریم. دیکتاتوری تنها و تنها از ایده های نو و انسانی می ترسد.