پنجشنبه، آبان ۱۲، ۱۳۹۰

پائیز عربی، بهار اسلامی

نتیجه پیش از شمارش آرا روشن بود. نهضت اسلامی و حاج آقا غنوشی برنده انتخابات تونس شدند. مجلسی که قرار است قانون اساسی جدید کشور تونس را به تصویب برساند، توسط برادران حزب الهی اشغال شد.

در مصر هنوز خبری از انتخابات نیست. نظامیان هم دست و هم کاسه مبارک قدرت را در دست دارند. در خیابان ها اخوان المسلمین - که حالا صد تا حزب هم شده اند – به کفت و کوب مردم سرگرم اند. ماه گذشته بیست تن از مسیحیان قبطی به دست اوباش اسلامی و پلیس کشته شدند. هم اکنون برادران حزب الهی مصر خود را برای قبضه کامل قدرت آماده کرده اند. برنده انتخابات آینده مصر از هم اکنون آشکار است.

رهبر شورای انتقالی لیبی مصطفی عبدالجلیل گفته است که قانون اساسی جدید لیبی بر پایه قوانین شرع اسلام نوشته خواهد شد و مردان حق گزینش چند همسری را باز خواهند گرفت. سالی که نکوست از بهارش پیداست.

اگر چه برادران اسلام پناه هیچ گونه نقشی در خیزش مردمی کشورهای عربی نداشتند و هدف این خیزش ها چیزی جز مبارزه با دیکتاتورِی، فقر و فلاکت گسترده نبود، اما اسلامیون مثل همیشه و همه جا با فرصت طلبی از لانه هایشان بیرون خزیده اند و با علم کردن دین و ایمان احساسات مردم بیسواد و ساده دل را به بازی گرفته اند. پلشتی دیکتاتوری و جهل و فقر زمینه رشد مذهب در این کشورهاست.

مردم کشورهای عربی باید مسیری که مردم ایران از سی سال پیش آغاز کرده اند و دارند به پایان می رسانند را طی کنند. سرنگونی حکومت اسلامی در ایران و بهار دمکراسی می تواند راه این کشورها را برای رهایی از چنگ اسلامیون هموارتر و کوتاه تر کند و بهای سنگین و جبران ناپذیری را که ما پرداختیم برای آن ها سبک تر کند. اسلامیون در همه این کشورها باید بیایند جلوی صحنه سیاست و نقش ویرانگر خود را بازی کنند. بدون طی کردن این روند دشوار سخن گفتن از دمکراسی و آزادی و پیشرفت حرف مفتی بیش نیست که به درد رسانه های سرمایه داری می خورد تا جغد را رنگ کنند و به جای قناری بفروشند.