محمد رضا علی زمانی و آرش رحمانی پور را اعدام کردند تا ما را بترسانند. غافل از این که ملتی که ندا و سهراب دارد هفت خوان دیو را در می نوردد. اعدام انسان ها نشانگر زبونی، ترس و پست فطرتی رژیم های دیکتاتوریست. از همان بدو پاگیری حکومت اسلامی اعدام جزو ذاتی آن بوده است. ولایت ابلهان در قرن بیستم نمی تواند بدون اعدام و شکنجه یک روز هم دوام بیاورد. چهره ی واقعی این ها همین است. دو جوان بی گناه را به جرم اعتراض علیه شرایط فاسد و فلاکت بار کنونی دستگیر می کنند. آن ها را تا حد مرگ شکنجه می دهند. از آن ها اعترافاتی می گیرند که هر بیدادگاهی هم به آن ریشخند می زند و سپس برای ترساندن جوانان شیردل ایران اعدامشان می کنند. اگر کسی به جنایت کاری این رژیم شک دارد یا احمق است و یا تبهکاری مثل خودشان.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر