کار روزانه ما ایرانیان درون و برون مرزی شده است صدور بیانیه در دفاع از زندانیان سیاسی، اعتراض به حکم اعدامی که بزودی اجرا می شود و یا محکوم کردن اعدام سیاه بختانی که طناب را بوسیدند و رفتند. این دور سیاه سی سال است که ادامه دارد و گویا پایانی بر آن نیست. اگر ما ایرانیان با هر عقیده و مرامی که داریم نیروهایمان را یک کاسه می کردیم و خودخواهی و منم زدن را پشت در می گذاشتیم، حال و روزمان این گونه نبود. نسل رهبران سیاسی دوران انقلاب - از هر گروه و حزبی که باشند- در سایه ی تحولات این سی سال نه تنها رشدی نداشته اند که به فساد حکومت اسلامی آلوده شده اند. دیگر امیدی به آن ها نیست. جوانان و به ویژه دانشجویان باید با فاصله گرفتن از این رهبران کپک زده و با پشتکار و خلاقیت خودشان طرحی نو دراندازند و ایران را از شر این حکومت رها سازند. نیروهایمان را روی هم بگذاریم و با امید به آزادی و دمکراسی و با به کار بردن روش های انسانی بساط حکومت اعدام را جمع کنیم. التماس و صدور بیانیه کارساز نیست.
۱ نظر:
درود
ارسال یک نظر