چهارشنبه، بهمن ۰۵، ۱۳۸۴

سایه

دلم لک زده است برای یک دشت باز و پر آفتاب و تک درختی پر شاخ و برگ در میانه دشت، تا زیر سایه اش به آرامش ابدی دست بیابم. آرزوی بزرگی نیست، اما رسیدن به آن چندان ساده نیست. چه آرزوهایی که به گور نمی بریم.
[ ]
پوشه

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)