تیر خونین

18 تیر روز جنبش مستقل دانشجویی است. روزی که دانشجویان برای آزادی و دمکراسی به خیابان آمدند و به دست حکومتی که نام اصلاح طلب بر خود نهاد بود، سرکوب شدند. 18 تیر جنبشی شبیه قیام دانشجویان پاریس در سال 1968 بود. خواست این جنبش چیزی جز عدالت و دمکراسی نبود.
دانشجویان به دولت خاتمی باور داشتند و گمان می بردند که این دولت فضای جامعه را باز کرده و راه را برای اعتراض های مسالمت آمیز گشوده است. این باور درست نبود. دانشجویان مبارز خیلی زود به بی پایه بودن این باور پی بردند.
سرکوب وحشیانه دانشجویان توسط نیروهای انتظامی و امنیتی حکومت نشان داد که ژست اصلاح طلبی، تنها برای به بیراهه کشاندن جنبش های اجتماعی و خاموش کردن فریادهای اعتراضی مردم است. با توجه به اختلافات مابین نیروهای نظام اسلامی ، در سرکوب جنبش های اعتراضی آنها یک دست عمل کرده و می کنند. خامنه ای که از ترس به زیر لحاف ولایت خزیده بود پس از سرکوب دانشجویان سرش را از زیر لحاف بیرون آورد و دون کیشوت وار به آنها حمله برد و به لقب ضدانقلاب مفتخرشان کرد.
هنوز پس از گذشت سالیان تعدادی از دانشجویان دستگیر شده در بند حکومت اسلامی گرفتارند. سرکوب گران نه تنها توسط دولت اصلاح طلب محاکمه نشدند، بلکه پس از خوابیدن سر و صداها به شغل های نان و آب دارتری گمارده شدند. جنبش 18 تیر اگر چه نتوانست به حداقل خواسته های خود برسد، اما حکومت را یک گام به عقب راند و پروژه اسلامیزه کردن آنها را به شکست کشاند. جنبشی که از درون دانشگاه های پاکسازی شده و گزینشی سر بر آورد به مردم جان به لب رسیده آموخت که با همبستگی می توان دیکتاتوری فقاهت را به زانو در آورد.
حکومت اسلامی تلاش می کند تا یاد و خاطره ی 18 تیر را از ذهن مردم و به ویژه دانشجویان بزداید، اما ننگ سرکوب تا ابد بر پیشانی آنها خواهد ماند. یادمان های جنبش هنوز دارند در زندان های حکومت اسلامی آزار می بینند و در جوانی به پیری می رسند. بی شک عاشقان راه آزادی هیچ گاه پیراهن خونینی را که بر فراز دست های باطبی افراشته شده بود از یاد نخواهند برد.