پایان استبداد

روزی و روزگاری نه چندان دور آقای سروش با هم دستی گله های وحشی حزب الله درب های دانشگاه را بستند و خانه دانش و آموزش را به بهانه پاک سازی ضد انقلاب تعطیل کردند. آن روزها دانشگاه مهد آزادی بود. جایی بود که بهترین فرزندان مردم ایران در محیطش سرگرم آموختن دمکراسی و روامداری بودند. زنده گی در آن جاری بود. پس از کشتار بزرگ جوانان در سال های شصت، حکومت اسلامی با سهمیه بندی کردن دانشگاه ها برای پاسداران و بسیجیان و فیلتر کردن آن با گزینش ها و برپا کردن شورا های اسلامی به خیال خود ریشه ضد انقلاب را کند. امروز دانشگاه باز هم مهد آزادی و ضدیت با استبداد است. این بار می خواهنددانش را از دانشگاه ها حذف کنند و آن ها را تبدیل به حوزه علمیه اسلامی نمایند. اما این آخر خط است.

دیروز که نامه سروش به خامنه ای را می خواندم یاد آن روزها افتاده بودم. نه تنها تلاش آقای سروش برای پیاده کردن انقلاب فرهنگی اسلامی با شکست مواجه شد، بلکه سروش امروز پایان حکومت فاسدی- که نتیجه همان انقلاب فرهنگی است – را اعلام می کند. نامه سروش از آن جهت خواندنی و پر اهمیت است که این صدای بی.بی.سی و یا سازمان سیا نیست. این صدای یکی از مشهورترین چهره ها و پایه گذاران ادبیات دینی استبداد است. البته از حق نباید گذشت که سروش چند سالیست  مورد غضب یاران گذشته خود قرار گرفته و با این نامه شجاعانه به گذشته نادرست خود انتقاد کرده است. می ماند هزاران انسانی مثل خود من که هم جوانی امان را از ما گرفتند و هم ممنوع آموزش امان کردند. که این نیز بگذرد.