سهراب: شرف انسان آزادی خواه

سهراب جان امروز زاد روز بیست سالگی ات را جشن می گیریم. پهلوان ! اگر چه در تن فانی بودی اما در یاد و نامت باقی و جاودان خواهی ماند. امروز می بایستی مثل تمام هم سن و سال هایت می بودی و به زمزمه آمدن بهار گوش می سپردی. به موسیقی دلنواز باد و آب و آتش و خاک. باید می بودی و عشق می ورزیدی و عشق می دادی به عزیزانت. اما چه دردناک است که در آستانه جوانی این وظیفه ی دشوار به گردن تو افتاده بود که با خون خود شرف ملتی سرکوب شده را بخری و بیدارشان کنی و دشمن را این چنین تحقیر نمایی.

گناه تو زادن در سرزمینی بود که پدران پسران خود را می درند تا الله را خدمتی کرده باشند. گناه تو زادن در زمانه ی کاکا رستمان بود که بهای بیداری و هشیاری را با گلوله می دهند. سهراب جان مرگ تنها واقعیتی در زندگی ماست که ما را گریزی از آن نیست. اما مردن با چشمان باز و چون سرو ایستاده افتخار بزرگیست که سهم هر کسی نمی شود. ما مردگان به تن زنده، ما ترس زدگان و به خواب رفته گان هنوز عمق فلاکتی را که بدان دچار شده ایم ،  نفهمیده ایم.

بزرگ مرد گوچک ! نام تو ، ندا، کیانوش، ترانه و هزاران جوان برومند دیگر که جان خود را بر سر آزادی و سعادت مردم ایران گذاشتید همواره به ما قوت قلب می بخشد و روشن امان می کند.

بر خاکت بوسه می زنم و بر تو درود می فرستم که شرف انسان آزادی خواه بودی.