اول ماه مه

فردا روز اول ماه مه است. روزی که نه نشان از مذهب دارد و نه ملیت و نژاد. روز ارج نهادن به کار و زحمت انسان ساز است. برگزاری جشن اول ماه مه در جهان معاصر که سرمایه داری جهانی به غارت بی حد و مرز مردمان بی ساز و برگ جهان برخاسته اهمیت بیش از پیشی دارد. روز جهانی کارگر، روز اعتراض به چپاول گری عریان دست رنج میلیون ها انسان است که در بدترین وضعیت ممکن کار می کنند و در سخت ترین شرایط غیر انسانی روزمرگی می کنند. روز پرده برانداختن از چهره ی بی آزرم سرمایه داری است. روزیست که کارگران جهان دست رد بر سینه ی مذهب و ملیت و نژاد و استبداد و نابرابری می زنند. روز اتحاد و یک پارچه گی زحمت کشان است.
امروز میلیون ها کارگر در آسیا و آفریقا و آمریکای لاتین چه در کشورهای خودشان و چه در کشورهای غرب به شکلی برده وارانه مورد بهره برداری قرار می گیرند. سرمایه داری جهانی دست در دست دولت های دیکتاتور و مستبد به غارت مواد خام و کار ارزان مردمان جهان فراموش شده ، سرگرم اند.
جنگ های خانمان برانداز عراق و افغانستان در راستای همین برده داری نوین است. برده داری خشن و بی رحمی که چهره خودش را زیر نقاب مدافع آزادی مردم جهان پیرامونی می پوشاند و با کمک رسانه های همگانی قدرت مندش جنگ ها و لشگر کشی های سرمایه داری را زیر عنوان مبارزه با تروریسم پوشش می دهد.
« مبارزه طبقاتی » ، « بهره کشی برده وارانه» ، « سلطه گری جدید» و « آپارتاید عریان » در این رسانه ها جای خود را به واژ هایی چون « پیشرفت ملی » ، « آزادی سرمایه » ، « سرمایه گذاری برای توسعه » و « حق دفاع از سرزمین پدری » داده است. در تاریخ بشر هیچ گاه رسانه های همگانی به این اندازه در به خواب کردن بشریت فعال نبوده اند. دهشتناکی وضعیت جهان امروز ما چیزی نیست که احتیاج به بازگویی داشته باشد.
در ایران حکومت اسلامی با سرمایه داران با ریش و بی ریش در راستای اهداف سرمایه داری جهانی ، چهار نعل کشور را به سیاه روزی می کشاند. فقر و فلاکت بیداد می کند و وضعیت برای مردم زحمتکش غیر قابل تحمل است. اعتراض کارگران و معلمان را با زندان و اخراج وتهدید سرکوب می کنند. رشوه خواری و غارت ثروت های ملی توسط آقازاده ها و نوکیسه گانی که در سایه اسلام عزیز به جایی رسیده اند ، بیداد می کند. فریب مردم با مسئله انرژی هسته ای و کشاندن آنها به صف حکومت دیگر اثر خود را از دست داده است. کارگران و زحمت کشان ترسشان ریخته است و دارند خود را برای چالش های آینده سازماندهی می کنند. تشکل های کارگری نه تنها در ایران ، بلکه در سرتا سر جهان رو به افزایش است. به همین سبب روز کارگر هر سال اهمیت بیشتری پیدا می کند. روز کارگر دیگر تنها برای کوتاه کردن ساعات کار و یا افزایش حقوق نیست. روز کارگر به روز مبارزه تمام زحمت کشان و تولید کنندکان یدی و فکری برای جهانی انسانی تر و عادلانه تر مبدل شده است.