سگی که پارس می کند ترسیده است

سگ ها وقتی بوی خطر به مشامشان می رسد واق واق می کنند. همین موضوع در مورد سران حکومت اسلامی هم صدق می کند. آن ها چنان از اراده ی مردم برای پیروزی ترسیده اند که تمام اراذل و اوباش های دربار ولایت را جمع کرده اند و دارند یک صدا واق واق می کنند. نمایندگان مزد بگیر مجلس اسلامی می خواهند حکم محارب با خدا برای زندانیان صادر فرمایند. لاریجانی به عرعر افتاده و ما را از اشد مجازات می ترساند. فرمانده اوباشان و چماق به دستان می گوید که تا به حال با ما شوخی می کرده و حالا قرار است جدی شود و دمار از روزگار مخالفین ولایت در آورد. علم الهدای ابله ملت را بزغاله می نامد. غافل از این که تمام این تهدیدات را سی سال است که بطور بسیار جدی داریم تجربه می کنیم. از سنگسار بدتر هم مگر دارید؟ سی سال است با ما مثل بزغاله های دربار ولایت رفتار کرده اید، تازه امروز یادتان افتاده. این واق واق کردن ها اگر از روی ترس و زبونی و درماندگی نیست پس چیست؟ فکر کردید با کشاندن یک مشت آدم  درمانده که از روی نا آگاهی ناچاری و فقر و فلاکت به خیابان می آیند و از نخستین کسانی خواهند بود که سرنگونی شما را جشن خواهند گرفت، می توانید چراغ جنبش مردم ایران را خاموش کنید؟

با این تهدیدها نمی توان کسی را که طعم شیرین همبستگی و آزادی را چشیده ترساند. تا دیر نشده گوش هایتان را باز کنید و پیام مردم را بشنوید، دوران بردگی به پایان رسیده است.