سه‌شنبه، اردیبهشت ۰۸، ۱۳۸۸

مایلی کهن: من یک ابله هستم.

مایلی کهن یک مکتبی و مومن خالص است. فرزند خلف انقلاب اسلامی. مردی پاک و بی گناه که می بایست در سرزمین پاکان ( پاکستان شاید) به دنیا می آمد. البته به همت حکومت اسلامی، ایران دارد یواش یواش در پاکستان غرق می شود. مایلی کهن حقیقت را می گوید : فوتبال به چه درد کشور اسلامی می خورد؟ در صدر اسلام کسی فوتبال بازی نمی کرد. او درست می گوید که فهم مسئولان فوتبال حکومتی از گروهبان قندعلی هم کمتر است. مایلی کهن مکتبی است. او چون شهامت قطبی را ندارد، مثل خداداد به او پرخاش می کند و همان تهمت ها را نثار قطبی می کند. انتشار نامه های سرگشاده پی در پی به نوعی فرار از مسئولیتی بود که فدراسیون رشوه خوار و مکتبی به او واگذار کرده بود. مایلی کهن خیلی کهنه است و چیزی از فوتبال روز نمی داند. اطلاعات او مربوط به بیست سال پیش  و در همان سطح تیم های محلی است. این اطلاعات هیچ گاه به دانش ارتقا پیدا نکرده. فوتبال هم مثل همه رشته های ورزشی احتیاج به دانش مدرن دارد. از روی توضیح المسائل و یا تفسیر و تاویل متون دینی نمی شود ساختار بازی را طراحی کرد. سطح مربی گری مایلی کهن در حد تیم های دسته دوم ایران هم نیست.  علی دایی به هر رو تجربه بازی در تیم های بزرگ و با مربی های دانش آموخته را داشت. مشکل ناموفق ماندن او در این بود که هم می خواست فوتبال مدرن بازی کند و هم نقش مایلی کهن را در توسل به استخاره و دعا و تسبیح انداختن ایفا نماید. علی دایی دست کم برای خودش ارزش قائل بود و کنار رفت بی آن که چیزی بگوید. مایلی کهن چه پیش از گزینش – که همواره حال علی دایی را می گرفت – و چه پس از آن،  سرگرم وراجی و حال بگیری غیر مکتبی هاست. حالا هم گیر داده به قطبی. مایلی کهن با این که می داند تهمت آمریکایی زدن به قطبی و او را عامل خارجی خواندن می تواند به قیمت سنگینی برای قطبی تمام شود اما این کار را می کند. حسادت و کینه ورزی عادت ملی شده. یک نگاه عمیق به جامعه امروز ما بیاندازید. به جز دروغ، فریب، و کلاه برداری و حسادت و کینه چیزی دیگری می بینید؟ جامعه واقعا اسلامی شده. مایلی کهن، علی دایی و خداداد عزیزی و بسیاری دیگر ، محصولات این جامعه هستند. این جماعت حتی تحمل انتقاد های ساده و سطحی فردوسی پور برنامه نود را ندارند. عادت زشت ولایت فقیه گری به این ها هم سرایت کرده. تا دری به تخته می خورد آقایان بیانیه می دهند. مایلی کهن آش را آن قدر شور کرد که صدای ولایت فقیه فوتبال هم درآمد. امثال مایلی کهن هیچ چیزی بیشتر از گروهبان قندعلی ندارند، اما با تحقیر و توهین به دیگران برای خودشان اعتبار می جویند. متاسفانه در جامعه امروز ما اینها گل های سرسبدند. در فوتبال این آقاست و در فیلم و هنر هم مسعود ده نمکی. 

۳ نظر:

آرمين گفت...

بابا تو كه خودت آخر توهين و بددهني هستي

محسن کردی گفت...

با نظراتت موافقم. آرمین خان هم معنی توهین و توصیف را خوب باید توجه کنند.

ناشناس گفت...

همه اين ها درست است به اضافه اين كه ظاهراً ايشان يك جورايي سرش به آخور امنيت و اطلاعات هم وصل است.البته فقط مايلي كهن كه نيست. خود اين جناب گرهبان قندعلي-قلعه نوعي-يكي ديگر از كثافت هاي فوتبال اين مملكت است. مردي كه با گروه فشاري كه توسط بعضي از ليدرها تماشاگرها درست كرده هر وقت از استقلال دور بوده بلايي سر مربي ها و تيم آورده تا برگشته و وقتي هم كه برگشته استاد تباني بوده و هست تا بهر قيمت - به منظور دقيقا قيمت و پول خرج كردن و بازي كن و عوامل موثر تيم مقابل را خريدن براي بردن-يك قهرماني دقيقه نودي و با همسايه ها ياري كنيد تا من شوهرداري كنم ...از قديم گفته اند بيله ديگ بيله چغندر بايد همه چيزمان به همه چيزمان بخورد..