قطبی و فرهنگ فوتبال ما

 

قطبی سر مربی تیم ملی شد. تیمی که نتوانست عربستان را در خانه خودش متوقف کند. تیمی که علی دایی می خواست با استخاره و تسبیح انداختن به جام جهانی ببرد. تیمی که مایلی کهن آمده بود تا آن را پاکسازی کند و افراد مومن و نماز خوان را جایگزین زلفی ها نماید. قطبی نه می تواند معجزه کند و نه می تواند از پس مافیای آشکار و پنهان فوتبال ما برآید. قطبی بی شک کار سختی در پیش روی دارد. هم باید با بازیکنانی که خودشان را آقا بالاسر فوتبال می دانند و هم با باندهای مافیایی فوتبال به چالش برخیزد. این ها نخواهند گذاشت که او کار خودش را بکند.

قطبی آدم بافرهنگیست. تجربه فوتبال اروپایی را دارد و با مربیان بزرگی کار کرده است. اگر دم و دستگاه دولتی و فدراسیون گوش به فرمان بگذارند او توانایی دگرگونی فوتبال مریض ما را دارد، اما باید دید تا چه حد می تواند مرزشکنی بکند و از خط قرمز این جماعت بگذرد. انتخاب قطبی زیر فشار افکار عمومی و به ویژه تاثیر اعتراض وب لاگ نویسان به انتخاب مایلی کهن صورت گرفته، وگر نه بسیاری از دست اندرکاران مافیای فوتبال چشم دیدن او را ندارند. قطبی آدم بافرهنگیست. او می تواند فرهنگ فوتبال ما را دگرگون کند. قطبی در طول دوران مربی گری خود در ایران هیچ گاه به تیم ها و مربی حریف بی احترامی نکرد. هیچ گاه گناه باخت تیمش را به گردن داور نینداخت. اگر قطبی بتواند این فرهنگ را در میان بازیکنان رواج دهد خود گام بزرگی در فوتبال ماست. او دنبال فوتبالیستی می گردد که بتواند جنگنده بازی کند. نمازخوان و روزه گیر بدرد کار او نمی خورد. باید ماند و دید که وزنه او سنگین تر است یا مافیای بی اخلاق و ضد فوتبال ما.