راستش را بخواهید دوست داشتم امشب برزیل بازی را می باخت ( که البته به نوعی باخت). نخست این که دونگا مربی برزیل آدمی خودخواه و ترسو است که تیم حمله ای برزیل را به تیمی دفاعی و اروپایی مبدل کرده. دوم نیاوردن رونالدینهو و مارسلو که از بهترین های این فصل فوتبال اروپا بودند و پر کردن جای آن ها با نیمکت نشینانی چون روبینهو و الانو خشم تمام دوستداران فوتبال را برانگیخته است. سوم را هم که خودتان شاهد بودید: بازی بسیار ضعیف و ناتوانی در حمله به کره شمالی که چیزیست در حد ایران و عربستان و بحرین و امثالهم. این تیم شبح آن برزیلی است که ما می شناسیم و فکر نمی کنم به جایی برسد.
با تمام نفرتی که از دیکتاتورهای چون خانواده کیم ایل ها و خامنه ای ها دارم، اما دلم می خواست که کره شمالی روی برزیل دونگا را کم می کرد. نخست این که در این چند روز توپخانه تبلیغاتی غرب از این تیم هیولا ساخته بود. در حالی که این بیچاره ها هم مثل تمام مردمان دیگر دوست داشتند برای مردم و کشورشان افتخار آفرینی کنند و این هیچ ربطی به دیکتاتورها ندارد. دوم این که چرا وقتی به ما آسیایی ها یا آفریقایی که می رسند فوتبال را با سیاست در هم می آمیزند و هر چوری دلشان خواست از آن نتیجه می گیرند اما نوبت خودشان که می شود لال می شوند؟ اگر چه فوتبال ادامه سیاست در زمینی دیگر است، اما چرا همیشه به ضرر ضعیف ترها؟
به خاطر مارادونا هم که شده دوست دارم آرژانتین قهرمان این جام شود، اگر چه می دانم که مارادونا هم در کمال خونسردی زانتی عزیز را حذف کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر