شادی مرگ آفرین

یک بار از مارادونا پرسیده بودند که چرا در میادین فوتبال در آرژانتین هموار مابین تماشاچیان با خود و یا با پلیس درگیری رخ می دهد؟ مارادونا پاسخ جالبی داد . او گفت « درگیری در میادین فوتبال بازتاب نارضایتی های سیاسی و اجتماعیست. مردم آزادی اعتراض ندارند به همین سبب در چنین شرایطی به بهانه فوتبال نفرت خودشان را از نظم موجود بیان می کنند. » . در ایران هم وضع به همین گونه است. تاریخ فوتبال در ایران با اعتراضات وسیع اجتماعی و سیاسی علیه استبداد و دیکتاتوری گره خورده است. چه زمانی که مردم با عینک های کاغذی یک چشم ( که نماد چشم بند موشه دایان ) بود ، در مسابقه ایران و اسرائیل به تقبیح حمله اسرائیل به فلسطینی ها پرداختند و چه آن گاه که زنان درب های استادیوم آزادی را شکستند و به استادیوم هجوم بردند و چه دیروز که مردم علیه رهبر شعار دادند و مورد حمله مزدوران اسلامی قرار گرفتند ( که با تیرندازی هوایی آن وضعیت اسفبار را آفریدند). همه و همه نشانگر نفرت مردم از وضعیت موجود است. هنگامی که نتوان آزادانه سخن گفت ، تنها راهی که باقی می ماند، مقابله به مثل است. بهترین شرایط برای پرتاب این نفرت در گلو خفته زمانی است که در جمع باشی و احساس همبستگی دیگران را نیز با خود داشته باشی. حکومت اسلامی راه فراری ندارد . این جنبش های پراکنده به دریا تبدیل می شوند. یا باید فوتبال را تعطیل کند و یا بساطش را جمع کند و برود.