یاد خاوران

در سال شصت و هفت و به دستور مستقیم خمینی نزدیک به پنج هزار تن از مبارزان راه آزادی را به جوخه های اعدام سپردند. از ترس آشکار شدن جنایت هولناکشان، شبانه جسد ها را به خاوران بردند و در کانال هایی که از پیش حفر کرده بودند انداختند و با خاک روی آن را پوشاندند. درست مثل فاشیست ها. پس از لو رفتن کثافت کاری هایشان سکوت پیشه کردند و از ته دل خوش حال بودند که ریشه اعتراض را خشکانده اند. اما مگر خانواده ها و دوستان و آشنایان اعدامیان گذاشتند که این جماعت خونریزآب از گلویشان پایین برود. خاوران شد گلزار و گلستان خاوران و مادران داغدیده به پیرایش ساده گورهای عزیزان خود پرداختند. گلزار خاوران شد نماد مبارزه و مقاومت. حکومت اسلامی چشم دیدن آثار جنایت خودش را که حالا مشهور عالم هم شده بود نداشت. اول با شکستن سنگ های نمادین گورها آغاز و سپس با در هم ریختن آنها و اذیت و آزار مادران و پدران دردکشیده و دستگیری و زندانی کردن برادران و خواهران اعدامی ها ادامه داد. سر آخر بستن درب گورستان و محروم کردن خانواده ها از حضور بر سر گور فرزندانشان. این ها برای حکومت نفرت و کینه کافی نبود، باید آثار جنایت را محو کرد. حالا پایش را فراتر گداشته و با تخریب کامل گلزار خاوران و تبدیل آن به پارک، می خواهد یادهایمان را از ما بگیرد. زهی خیال باطل. مگر کسی جنایات هیتلر، موسولینی، فرانکو و امثالهم را از یاد برد که مال شما را ببرد. خاوران را می توانید از روی نقشه ایران پاک کنید، اما خاطره آن هیچگاه از یادها نمی رود.