بیان نامه پارلمان اروپا در مورد وضعیت حقوق بشر در ایران منتشر شد. در این بیان نامه کلیه موارد پایمالی حقوق انسان توسط دولت جمهوری اسلامی آورده شده است. این نخستین بار نیست که پارلمان اروپا از جمهوری اسلامی خواستار رعایت حقوق بشر می شود و بی شک آخرین بار نیز نخواهد بود. اگر چه این بیانامه ها در آگاه نمودن مردم جهان نسبت به وضعیت اسفبار آزادی بیان در ایران موثر است ، اما کارکرد سیاسی / اجتماعی آن برای مردم ایران ناچیز است. اگر این بیان نامه ها می توانست ضمانت کارکردی هم داشته باشد و تنها به تذکر خشک و خالی بسنده نمی کرد ، شاید اثر آن بسیار بیشتر می بود. سازمان ملل پنجاه سال است دارد برای اسرائیل بیان نامه صادر می کند، اما کجاست ضمانت عملی این بیان نامه ها؟ در بند الف بیان نامه می گوید که بخشی از دولت - لابد اصلاح طلبان را مد نظر دارد - برای گسترش آزادی های سیاسی و حقوق مدنی کوشش نموده ، اما پس از روی کار آمدن مجلس هفتم اوضاع نامساعد شده است. بیان نامه نمی گوید که بیشترین موارد نقض حقوق مردم - که بخش هایی از آن در بیان نامه هم آمده - در دوره همین دولت اصلاح طلب روی داده است. گنجی ، اشکوری، عبدی و... در دوره حکومت خاتمی و مجلس ششم به زندان افتاده اند. سر زهرا کاظمی در خاتمی به جسم سختی اثابت نموده است
بگذریم، لحن بیان نامه محافظه کارانه است و تنها به درخواست های پارلمان اروپا از مجلس و قوه قضائیه محدود می شود. گویا آنها هم می دانند که دولت خاتمی ماسک خندانی بیش نیست و اصلا کارکرد اجتماعی ندارد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر