انتخابات سرنوشت ساز

در یکی از روزهای سال 1971 ، هفت تن از روسای قبایل کشورهای شیخ نشین حاشیه خلیج فارس در کنفرانسی گرد هم آمدند. آنها از
پیش به توافق رسیده بودند که فدراسیون متحدی تشکیل دهند. در آن روز پایه ی کشور امارات متحده عربی گذاشته شد. پس از برپایی موفق این کنفرانس ، دست به کار نوشتن قانون اساسی برای امارات متحده شدند. آنها به تنهایی توان نوشتن قوانین را نداشتند، بنابراین نیازمند کمک دیگران شدند. هر کدام از آن هفت نفر مشاوری برای خود برگزید. پنج تن از این مشاوران فلسطینی بودند.
مثال بالا را آوردم تا نفوذی را که فلسطینی ها در ساختار سیاسی ، اداری، حقوقی ، بهداشت و فرهنگ کشورهای عربی – به ویژه کشورهای حاشیه خلیج فارس – در طی سالیان داشته و دارند را گوشزد کنم. آنها نه تنها در این کشورها بلکه در اکثر سرزمین های عربی خاورمیانه در سطوح بالای سیاسی و اجتماعی شرکت داشته و دارند. محمود عباس نامزد انتخابات ریاست جمهوری فلسطین – که شانس بسیاری هم برای انتخاب شدن دارد – سالهای زیادی رئیس بخش اداری کارمندان دولت قطر بوده است.
این مقدمه را آوردم که بگویم فردا روز انتخابات ریاست جمهوری در فلسطین است. نامزدهای شرکت کننده در این انتخابات ، دارای تحصیلات عالیه و تجارب سیاسی / اجتماعی زیادی به ویژه در امور بین المللی هستند. نگاهی به کارنامه آنها گویای این ویژه گی هاست. یک پرفسور در علوم سیاسی، دکترای تاریخ، پزشک منخصص ، روزنامه نگار زبردست . آنها در شوروی سابق ، آلمان ، آمریکا و کشورهای عربی درس خوانده و یا کار کرده اند.
در جریان پیمان اسلو در سال 1993 قرار بر این شد که فلسطینی ها ، نهادهای اداره کننده خود را در مناطق اشغال شده توسط اسرائیل ، برپا کنند. آنها انتخابات نسبتا دمکراتیکی برای برگزیدن نمایندگان مجلس فلسطین و رئیس جمهور برگزار کردند. پس از آن تاریخ فلسطینی ها همواره با یک تناقض پیچیده روبرو بوده اند. این تناقض زاده سیاست دو چهره ی غرب در رابطه با فلسطین و اسرائیل و همچنین دم و دستگاه سیاسی عرفات بوده و هست. از یک سو بسیاری از ناظران جهانی معتقدند که فلسطینی ها در میان تمام کشورهای عربی از همه بیشتر امکان گذار به دمکراسی را دارند و از سوی دیگر واقعیت تلخ نداشتن دولت مستقل برای عملی کردن این گذار و به واقعیت در آوردن آن است.
انتظار جهانیان صلح دوست از انتخابات روز یکشنبه بسیار است. هم نیروهای مترقی فلسطینی و اسرائیلی و هم آزادیخواهان منطقه امیدوارند که این انتخابات توان نیروهای دمکراتیک را در جنبش آزادیبخش فلسطین بالا برده و به ادامه ی جریان صلح و عادی شدن روابط دو ملت یاری رساند.
آمریکا ، سازمان ملل ، اتحادیه اروپا و روسیه چند سالیست که با پروژه « راه نمای صلح » برای آرام کردن منطقه پا پیش نهاده اند. هدف این پروژه برپایی دولت فلسطین در کنار دولت اسرائیل است. آنها به این نتیجه رسیده اند که بحران فلسطین راهی به جز این ندارد. سود این کشورها در آرام شدن اوضاع و برقراری ثبات نسبی در این منطقه است. اروپا و آمریکا به سرمایه گذاری هایی که در این منطقه می توانند بکنند و به امنیت اسرائیل – به عنوان شریک و همکار خود- می اندیشند.
انتخابات ریاست جمهوری در فلسطین چشم اندازهای گوناگونی را ترسیم می کند. گزینش رئیس جمهوری خردمند، کوشا و واقع بین که آلوده دم و دستگاه فاسد و رشوه خوار عرفات نبوده باشد ، می تواند در مقابله با نیروهای ارتجاعی و سرکوبگر دولت اسرائیل کارایی فراوانی داشته باشد. صلح دوستان و آزادیخواهان در سراسر جهان به ویژه در فلسطین ، اسرائیل و دیگر کشورهای خاورمیانه چشم انتظار گزینش چنین فردی هستند. مصطفی برغوتی و محمود عباس از جمله افرادی هستند که در این راستا فعالیت می کنند. صد البته برغوتی به اندازه عباس آلوده دم دستگاه سیاسی عرفات نشده است. مردم منطقه روند انتخابات فلسطین را در سایه ی صلح پیگیری می کنند. هرچند امید زیادی به اینکه این انتخابات دگرگونی های رادیکالی را ایجاد کند نباید داشت ، اما انتخابات فردا بازتاب دهنده ی صدای انسان مدرن در سرزمین فلسطین است. صدای آنهایی است که از سیاست های دو چهره ی دستگاه سیاسی عرفات به تنگ آمده و خواهان حل قطعی بحران فلسطین و اسرائیل اند.
مردم فلسطین فردا حق گزینش بسیاری دارند. گزینش رئیس جمهور از میان نامزدهایی که راه حل های گوناگونی برای حل بحران دارند. شاید فردا بتوان گفت که این نخستین انتخابات آزاد در خاورمیانه است که زیر نظر سازمان های بین المللی انجام می گیرد. موفقیت و یا شکست این انتخابات تاثیر زیادی بر روندهای سیاسی خاورمیانه خواهد گذاشت.
تا کنون جنب و جوش سیاسی در خاورمیانه تا به این حد سابقه نداشته است. در این سالهایی که ما گرفتار حکومت استبدادی ولایت فقیه بوده ایم ، کشورهای عربی گامهای زیادی به سوی پروژه بهبود دمکراسی برداشته اند. در بحرین و قطر شیخ های عرب دم از لیبرالیسم و سیاست های دمکراتیک می زنند. محمد بن رشید شاهزاده دبی گفته است که : « رهبران کشورهای عربی هر چه زودتر باید دست به اصلاحات گسترده دمکراتیک در ساختار سیاسی خود بزنند. آنها چه بخواهند چه نخواهند دگرگونی ها می آیند » . در مصر تظاهرات گسترده ای علیه حسنی مبارک – که می خواهد خود را برای پنجمین بار نامزد ریاست جمهوری کند- برپا شده است.

ایران و مسئله فلسطین

متاسفانه چه در دوره ی رژیم سلطنتی و چه در دوره حکومت اسلامی ، سیاست های حکومتی در قبال مسئله فلسطین و اسرائیل همیشه به ضرر کشور و مردم ایران بوده است. در این دو رژیم سیاست خارجی ما در دست کسانی بوده که نه تنها شناختی از برخورد خردمندانه و صلح دوستانه نداشته اند که همواره از بحران فلسطین به سود خودشان استفاده کرده اند. رژیم سلطنتی با ارتجاعی ترین دولتمردان اسرائیل و سازمان های جاسوسی آن در ارتباط بوده و از سیاست های آنها در برابر مردم فلسطین دفاع می کرد و با کمک های بی دریغ نفتی به اسرائیل بر سیاست اشغالگرانه این دولت صحه می گذاشت . تعلیم جاسوسان و شکنجه گران ایرانی پاداش متقابلی بود که اسرائیل به شاه می پرداخت.
در دوره حکومت اسلامی هم وضع به همین منوال بود. این بار جبهه عوض شده بود. حکومت اسلامی همکاری با ارتجاعی ترین و جنگ افروز ترین نیروهای فلسطینی و لبنانی را برگزید. پول های بادآورده نفت توسط حکومت به حساب این گرو هها سرازیر شد. حزب الله و حماس جان گرفتند تا در آینده با ترور و جنگ افروزی مبلغ حکومت ولایت اسلامی شوند. درست آن روی سکه مرتجعین مذهبی اسرائیل.
در میان اپوزیسیون دو رژیم هم وضع چندان خوشایند نبوده است. نیروهای چپ و دمکرات هیچگاه نتوانستند پیوند عمیقی با نیروهای صلح دوست و دمکرات اسرائیلی و فلسطینی برقرار کنند. اسرائیل که تابو بود و کسی را یارای نزدیک شدن به آن نبود. گویا در اسرائیل نیروهای چپ و انسان دوست پیدا نمی شد. ما هنوز هم دچار این تابو هستیم. دیدگاه ما نسبت به بحران تفاوت چندانی با اسلامیون نداشته است. ما به جز عرفات و دم و دستگاه او جریان دیگری را نمی شناختیم. اگر چه در سالهای گذشته با گروه های چریکی کوچکی مثل جریان جرج حبش رابطه داشته ایم ، اما این روابط بیشتر نوستالژیک و در همان چهاچوب جنبش چریکی می گنجید. امروز جنبش دمکراتیک و صلح دوست هم در اسرائیل و هم در فلسطین بسیار پرتوان شده است. وظیفه نیروهای آزادیخواه ایرانیست که با این جنبش پیوند برقرار کنند و از آنها برای برپایی دولت مستقل فلسطین و اسرائیل پشتیبانی به عمل آورند.
حکومت اسلامی با رابطه یک طرفه خود با نیروهای ارتجاعی و بنیادگرایان اسلامی در خاورمیانه به ویژه در لبنان و فلسطین و کمک های بی دریغ به آنها ، وضعیتی را به وجود آورده که برای آینده کشور ما بسیار خطرناک است.

معرفی دو تن از نامزدهای انتخابات که شانس بیشتری از دیگران دارند.


محمود عباس : یکی از بنیانگذاران جنبش فتح و از رهبران قدیمی سازمان آزادیبخش فلسطین است. او بارها سیاست های عرفات را مورد انتقاد قرار داده است. عباس که با نام ابومازن هم او را می شناسیم از رهبران میانه رو فلسطین است. در سوریه معلم بوده و همزمان در دانشگاه دمشق درس خوانده ، در مصر دانشگاه حقوق را تمام کرده و در مسکو دکترای تاریخ گرفته است. پایان نامه او درباره رابطه نازیسم و صهیونیسم بوده است.


مصطفی برغوتی : او یکی از سرسخت ترین مبارزان راه دمکراسی در فلسطین و از پیشروترین نیروهای مخالف دم و دستگاه سیاسی عرفات بوده. به ویژه انتقاد او از رشوه خواری ها و فساد فراگیر در رهبری جنبش فلسطین مشهور است. او از پایه گذاران مبارزه دمکراتیک و بدون خشونت علیه اشغالگران اسرائیلی است. پزشکی را در شوروی و در اورشلیم خوانده و تخصص خود را در دانشگاه استانفورد آمریکا به پایان رسانده است.