ایران با دو باخت و یک مساوی بسیار ضعیف از جام بیرون رفت. جالب این است که تیم ملی آمریکا هم تقریبا با همان نتایج ایران از جام حذف شد. البته آمریکایی ها از ما بهتر بودند و بهتر هم بازی کردند. نه احمدی نژاد توانست از نتایج این بازی ها استفاده سیاسی ببرد و نه بوش.
برزیل در دو بازی نخست خود ضعیف ظاهر شد و در قد و قامت تبلیغاتی که برای آنها شده بود ، نبودند. در بازی آخرشان با ژاپن خسته و بریده نمایش بهتری از فوتبال برزیلی ارائه دادند.
بازیکنان مشهور و بزرگ آن قدر به فکر قرتی بازی ها تبلیغاتی و اندوختن پول و شهرت اند که چیز دندان گیری از آنها ندیدیم . متاسفانه پول و سیاست های مافیایی در فوتبال جهان روح زیبای این بازی را مثل خوره می خورد و آن را از درون تهی می کند.
در بعضی از بازی ها گاوبندی داوران و سران فیفا به خوبی دیده می شود.
از بالا آمدن استرالیا بسیار خشمگین و عصبانی ام . این تیم واقعا مایه شرمساری فوتبال است. البته به لطف همکاری های این کشور در اشغال عراق و افغانستان و کثافت کاری های آنها در این بازی ها تیم را بالا کشاندند. وای به حال آسیایی های بدبخت که از این پس یکی از سهمیه هایشان را باید دو دستی تقدیم این لاشخورها کنند. آن وقت بگویید سیاست ربطی به فوتبال ندارد.
پشتیبانی احمدی نژاد و رد کردن بازیکنان تیم ملی از زیر قرآن این تیم را به بدترین تیم جام تبدیل کرد. هم عمر به علی و دائیش گل زد و هم علی دائیش به رئیس جمهور.
آرژانتین را عشق است که با تیم دومش هلندی ها را به بازی گرفته بود. کاش مارادونا بگذارد که این مسی بیچاره زندگی عادیش را بکند و به سرنوشت خودش دچارش نکند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر