جام جهانی 3

بازی ایران و مکزیک بازی پر هیجانی خواهد شد. ایران تیم خوبی دارد که کمتر روی آن حساب باز شده است. این تیم اما نفس ندارد، دونده نیست. تکنیک فردی بسیاری از بازیکنان عالی است و در حد بهترین های فوتبال جهان ، اما بازی تیمی آنها بسیار ضعیف است . در آغاز بازی مثل لشگری که فرماندهانش را از دست داده باشد درهم می ریزد و هر کسی ساز خود را می نوازد. دفاع ما توان مبارزه با تیم های سرعتی و خط حمله دونده را ندارد. اشتباهاتی که در خط دفاعی انجام می گیرد بسیار ابتدایی است. علی دایی فرمانده تیم بازیکن تکنیکی و باتجربه است، اما قدرت بازی در نود دقیقه – آن هم در برابر مکزیک را ندارد. علی دایی می تواند حداکثر نیم ساعت در کنار دروازه مکزیک خطرناک جلوه کند. البته اگر توپ های بلند برای او فرستاده شود و مارکز دفاع جنگنده مکزیک امان او را نبرد، شاید دروازه مکزیک را برای ایران باز کند. کریمی و مهدوی کیا روی فرم مناسب نیستند. از جواد نکونام هم خبرهای خوشی به گوشمان نرسیده است. زندی و هاشمیان بیشتر سال را نیمکت نشین بوده اند و توان لازم برای مقاومت در برابر مکزیک را ندارند. من تمام امیدم را به بازیکنانی چون مهرزاد معدنچی، آندرانیک تیموریان، برهانی ، خطیبی و ... بسته ام . فکر می کنم مکزیک را می توانیم ببریم. اگر ایران بازی را که در برابر آمریکا در جام 98 انجام داد تکرار کند، بی شک مکزیک را خواهیم برد. مکزیک جز چند ستاره خوب تیم یک دستی ندارد. بورگتی در حد علی دایی هم نیست. آنها از همان بی نظمی که تیم ما به آن گرفتارست ، رنج می برند. ایران و مکزیک بسیار شبیه هم هستند. این شباهت به حدی زیاد است که نتیجه مساوی هم دور از دسترس نیست. اما نمی دانم چرا این احساس را دارم که ما از مکزیک بهتریم و می توانیم از میدان برنده بیرون رویم. اگر ایران مکزیک را بزند ( که می زند) پرتقال سخت می تواند روبروی اعتماد به نفس پس از پیروزی ما بایستد.