این نوشته را پیشترها در سایت گویا منتشر کرده بودم

حجاب: بردگی مدرن
استفاده از نمادهای مذهبی از جمله حجاب در آموزشگاه های فرانسه ممنوع شد. موافقت و مخالفت با این تصمیم دولت فرانسه ، بحث های فراوانی را در سطح جهان به ویژه در کشورهای اسلامی ، دامن زده است. برای ما ایرانیان این بخث ها و نتایجی که از آنها گرفته می شود بسیار مهم است. اگر در کشورهای اروپایی حجاب نمادی از چهره ی خشونت آمیز مذهب را- که با تمامی قوانین مدنی سرجنگ دارد – نمایندگی می کند ، در کشور ما حجاب تنها نماد نیست بلکه واقعیت حکومت استبدادی و خشونت گراست.

در برخورد با حجاب بسیاری از ما به دوگانگی پیچیده و بغرنجی دچار می شویم. نخست اینکه بنابراصل آزادی انسان و حقوق دمکراتیکش نمی توان کسی را مجبور به داشتن یا نداشتن حجاب کرد، پوشش امریست فردی و انتخابی و تا زمانی که لطمه ای به کسی وارد نکرده و یا آزادی دیگران را محدود ننموده ، مشکلی نیست. اما به همین دلیل نیز آن روی سکه معتبر می شود و آن اجباریست که در ذات حجاب است. اینجا دیگر حجاب تنها پوششی نیست که مادر بزرگ های ما برای پوشاندن موهایشان به هنگام گردگیری نوروزی به سر می کردند. حجاب پوششی ویژه می شود که به خدمت یک ایدئولوژی مذهبی ، سلطه گر ، تمامیت خواه ، ضد دمکراتیک ، ضد زن و فاشیستی در می آید. ما در کشورمان بیشتر با این روی دوم سکه طرفیم.
اگر از دیدگاه دمکراتیک به مسئله حجاب بنگریم ممنوعیت حجاب برای کودکان زیر هیجده سال با آزادی هیچ مغایرتی ندارد. کودکان و نوجوانان دست به انتخاب هیچ گونه مذهب یا ایدئولوژی نمی زنند. پدران و مادران و یا حکومت هستند که آنها را وادار به پذیرش اینها می کنند. بنابراین وظیفه ی حکومت آزادیخواه و دمکرات دفاع از کودکان و نوجوانان در برابر اجباریست که خانواده ها به آنها تحمیل می کنند. اقدام ممنوعیت حجاب در فرانسه و یا شاید در آیند کل اروپا ، در همین راستا است. ناگفته نماند که این قانون می بایست بسیار پیش تر از این ها تصویب می شد نه حالا که گند سازمان های اسلامی در سراسر جهان در آمده است.
ممنوعیت حجاب باید با آموزش و پرورش کودکان و سمت دهی آنان به سوی خوگیری با جامعه ی مدنی و عرفی همراه شود. در همین فرانسه و دیگر کشورهای اروپا سالهاست که از کارگران کشورهای ترکیه، تونس ، الجزایر، مراکش و بسیاری از کشورهای آفریقایی به عنوان نیروی کار ارزان سود می برند ، اما هیچگاه حقوقی مساوی با شهروندان فرانسوی و اروپایی برای آنها قائل نشده اند. این کارگران مهاجر با همان سنت ها و فرهتگ کشور خودشان در گتو های حاشیه شهرهای بزرگ به گذران زندگی مشقت بار سرگرمند. سیاستمداران نژادپرست این افراد را نه به چشم انسانهای برابر بلکه همچون ماشین های ارزانی می بینند که می آیند و کار می کنند و کارشان که تمام شد به همان آشغالدانی ها خود بر می گردند. اما هیچکدام از این کارگران به کشورهایشان برنگشتند. فرزندان آنها در این کشورها زاده شده اند و در آنجا بالیده اند. متاسفانه این کودکان بر اثر بی مبالاتی و بی برنامه گی کشور میزبان با همان فرهنگ سنتی بار می آیند و بسیاری از آنان تا هنگام ورود به مدرسه از جامعه دور نگهداشته می شوند. آنها با حمل اجباری فرهنگ پسمانده والدین به ستیز کور و بی حاصل با جامعه ی میزبان بر می خیزند. حجاب و یا پوشش سنتی آنها مورد تمسخر دیگر کودکان جامعه میزبان قرار می گیرد و این امر موجب سرگردانی آنها مابین دو فرهنگ می شود . این کودکان و نوجوانان هیچ تعلق خاطری به جامعه میزبان ندارند و جدا از همسالان خود ، در انزوا به سر می برند و به سن بلوغ که می رسند با هم کشوری های خودشان دسته تشکیل می دهند. بنابراین ممنوعیت حجاب اگر با اقدامات آموزشی و رفاهی و برابری شهروندی همراه نشود به ضد خود تبدیل شده و یارگیری دسته جات اسلامی از میان این کودکان و نوجوانان را آسان تر می کند. هم اکنون بسیاری از والدین بنیادگرا از فرستادن دختران خود به آموزشگاه ها خودداری می ورزند.

در ایران ما حجاب نماد نیست بلکه واقعیت عریان رژیم مردسالار است. حجاب در اینجا نه تنها زن را تحقیر، سرافکنده و خمیده می کند ، که توهینی زشتی به مردان نیز هست.
هرکسی که ذره ای به دمکراسی و آزادی انسانها باور دارد باید از مبارزه ی روزمره زنان شیردل ایرانی – که با ترفند های گوناگون حجاب اسلامی را به سخره می گیرند – دفاع نماید و آن را ستایش کند.
حجاب عشق و شادی و طراوت را در زن می کشد و او را به احساس خودگناهکاری دچار می نماید. زن در حجاب نماد جنس سرکوب شده و برده ایست که منتظر است تا مردی بیاید و او را برای لذت های جنسی اش خریداری کند. حجاب نماد داغ لعنت پروردگار متعال بر زن گناهکار و هرزه ایست که موجب فریب آدم و رانده شدن انسان از فردوس برین بوده است.
زن فریبکار ، اغواگر، هوسباز و ناقص الغقل است . بدون پوشش اسلامی، فساد ش زمین را سراسر آلوده خواهد کرد.